Leczenie urazów palców ręki

Urazy palców prowadzą do upośledzenia funkcji manipulacyjnej ręki, co wiąże się z trudnością w pisaniu czy chwytaniu przedmiotów o różnej wielkości. Nabyte wskutek różnych uszkodzeń deformacje palców nierzadko stanowią także problem estetyczny. Jedynie prawidłowo zaplanowane leczenie może przywrócić wymaganą ruchomość w palcach i odpowiednią siłę chwytu potrzebną do odtworzenia funkcji ręki po urazie.

Do najczęstszych urazów w obrębie palców rąk należy:

• złamanie paliczków – złamany palec,
• urazy dotyczące stawów śródręczno-paliczkowych lub międzypaliczkowych – wybity palec, kciuk narciarza,

uszkodzenia ścięgien mięśni zginających lub prostujących palce.

Do złamania palca dochodzi najczęściej w wyniku urazu bezpośredniego (przytrzaśnięcia drzwiami, uderzenia twardym przedmiotem lub podczas upadku na rękę). Złamany palec u ręki objawia się bólem, obrzękiem i niemożnością wykonania ruchu. Długotrwałe unieruchomienie złamanego palca jest niewskazane ze względu na skłonność tkanek ręki do szybkiego procesu bliznowacenia ograniczającego ruchomość palca. Zaleca się rehabilitację, która będzie uwzględniać ręczną stabilizację. A po czasie uzyskania pełnego zrostu kostnego – można wprowadzać ćwiczenia zwiększające siłę chwytną ręki.

Do zwichnięcia dochodzi najczęściej w obrębie stawu międzypaliczkowego bliższego. Wybity palec wymaga diagnostyki oraz prawidłowego nastawienia przez lekarza ortopedę. Niewłaściwe leczenie uszkodzenia może prowadzić do trwałego zniekształcenia palca i ograniczenia ruchomości w stawie. Zazwyczaj po nastawieniu palca unieruchamia się go w pozycji neutralnej na specjalnej szynie. Do 2 tygodni trwa powrót do standardowych ruchów wykonywanych tą częścią ciała i można przestać nosić specjalną ortezę, przy odpowiednio prowadzonej terapii.

Przyczyną „kciuka narciarza” jest uszkodzenie więzadła łokciowego w stawie śródręczno-paliczkowym kciuka. Uraz w większości przypadków jest efektem działania sił zewnętrznych, a sam mechanizm kontuzji zwykle polega na nadmiernym obciążeniu kciuka poprzez odciągnięcie go od pozostałej części dłoni. To więzadło przyczynia się do zachowania prawidłowego ułożenia kciuka w trakcie wykonywania czynności kombinowanych (np. chwytanie, szczypanie). Sama rehabilitacja ortopedyczna jest ukierunkowana na odbudowę utraconej siły i masy mięśniowej, przeciwdziałanie obecnej sztywności stawowej, a przede wszystkim odnowę pełnej funkcjonalności połączenia ruchowego.

Ścięgna to łącznotkankowe struktury łączące mięsień z kością. Przy ich pomocy siła generowana przez brzusiec mięśnia jest przenoszona na kość co w efekcie powoduje ruch w stawach.  Większość urazów przyczepu ścięgna prostownika leczy się zachowawczo poprzez noszenie plastikowego aparatu Stacka utrzymującego staw międzypaliczkowy dalszy w wyproście. Zadaniem pacjenta jest wykonywanie ruchów w pozostałych stawach palców, by uniknąć ich zesztywnienia. Okres leczenia wynosi około 4 tygodni. Natomiast na palcach ścięgna zginaczy znajdują się w łącznotkankowych pochewkach, które zapewniają ich bliższe kości położenie i lepszą funkcję. Głębokie rany dłoniowej powierzchni ręki mogą spowodować uszkodzenie ścięgien zginaczy a także okolicznych nerwów i naczyń. Często powierzchownie niewielki uraz ręki może spowodować znaczne uszkodzenia struktur głębiej położonych. Powrót do normalnej aktywności zawodowej z udziałem ręki może nastąpić po 4 – 6  tygodniach.

Leczenie zarówno urazów ścięgien prostowników jak i zginaczy to proces złożony, wymagający obok doświadczenia operatora i rehabilitanta świadomej współpracy pacjenta. Zabiegi przeprowadza się w blokadzie regionalnej po wcześniejszym spersonalizowanym planie działania. W okresie pooperacyjnym ręka unieruchomiona jest przez 4-6 tygodni w szynie (longecie) i zaleca się utrzymywanie jej w elewacji.

Każdy pacjent zostaje pod ścisłą opieką lekarzy i spersonalizowaną do potrzeb uwarunkowanych różnymi czynnikami rehabilitacją. Dzięki nowoczesnym technikom operacyjnym minimalizujemy okres rekonwalescencji i ból związany z zabiegiem.