Operacja stożka rotatorów

Stożek rotatorów jest to grupa mięśni, które oplatają głowę kości ramiennej i zapewniają, sprawne poruszanie barkiem. Uszkodzenie tej sekcji mięśni powoduje znaczne osłabienie siły mięśniowej a może uniemożliwić podniesienie kończyny.

Pacjenci, u których dochodzi do uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów, odczuwają bardzo zróżnicowane dolegliwości – czasami przy niewielkim uszkodzeniu ból jest bardzo silny a czasami, mimo poważnych uszkodzeń i zerwania ścięgien pacjent może nie odczuwać bólu i dość swobodnie poruszać kończyną. Pacjenci mogą mieć trudności z poruszaniem kończyną, zwłaszcza z uniesieniem ręki. Pacjenci mogą odczuwać nagły spadek siły mięśniowej oraz ból, określany często jako kłujący, pojawiający się w okolicy naramiennej, czasami promieniujący w dół, aż do przedramienia. Ból może pojawiać się również w stanie spoczynku – np. podczas snu.

Operacja rekonstrukcji polega na zidentyfikowaniu uszkodzenia i przymocowanie uszkodzonych mięśni na głowie kości ramiennej. Dalej na wycięciu uszkodzonych, niestabilnych i zmienionych zapalnie tkanek, a następnie doszyciu uszkodzonego mięśnia do kości. Najczęściej do tego typu procedur używane są specjalne elementy kotwiczące nić w kości tzw. kotwice. Zapewniają bardzo mocne i stabilne zespolenie uszkodzenia. Poprawnie przeprowadzony zabieg operacyjny przywraca ruchomość stawu barkowego, siłę mięśniową oraz redukuje dolegliwości bólowe.

Do najczęściej wykonywanych technik operacyjnych w zakresie barku należą:

• klasyczna (otwarta) rekonstrukcja stożka rotatorów,
• małoinwazyjna operacja stożka rotatorów- mini-open,
• artroskopowe usunięcie zwapnień stożka rotatorów,
• artroskopowa rekonstrukcja stożka rotatorów.

Po wypisie pacjent może poruszać się samodzielnie z kończyną na temblaku lub ortezie odwodzącej. Zaleca się mu wykonywanie wyuczonych ćwiczeń barku. Operowaną okolicę należy też okładać lodem w foliowych workach (3-4 razy dziennie przez około 30 minut). Pacjenci mają przepisane leki przeciwbólowe, które należy przez pierwsze dni przyjmować regularnie, zgodnie z zaleceniami. Nie zaleca się samodzielnego zmieniania opatrunku  i moczenia ran. Dopiero po 14 dniach, gdy rana będzie wystarczająco zagojona można ją zamoczyć .